Beni İsrail‘den iki kişi arkadaş idiler.

Biri günahkâr,

Diğeri ise;

Çok ibadet eden bir âbid idi.

Abid, diğerini günah işlerken gördükçe “vaz geç” diye ikaz ediyordu.

Onu yine bir gün bir günah işlerken görüp ona;

“Bu günahlardan vaz geç” dedi.

 Günahkâr olan “Beni yalnız bırak, Rabbim seni bana gözcü mü gönderdi?” Dedi.

 Abid, “Vallahi Allah seni mağfiret etmez ve Cennetine koymaz” Dedi. İkisi de ölüp Rabbül âleminin huzurunda buluştular.

Allahü Teâlâ, (günahlarının ezikliği içinde kıvranan) günahkâra;

 “Git rahmetimle Cennete gir” buyurdu.

İbadetiyle ucba(amellerine güvenme) kapılan ve günahkâra Cehennemlik diye yemin eden Abid için de;

 “Bunu da Cehenneme götürün” buyurdu.
                                               Kaynak:Kütüb-ü sitte c:14 sh;39

 Kifl’in Cennetlik olmasının sebebi şuydu:  

Ona (paraya ihtiyacı olan)bir kadın geldi.

Durumunu bildirdi.

 Kifl, onunla ilişkide bulunmak şartıyla kadına altmış altın verdi. Kadınla kapalı bir yere geldiler.

Kadın zangır zangır titriyordu.

 Sonra ağlamaya başladı.

Adam; “Neden ağlıyorsun, seni zorladım mı?” Dedi.

Kadın;

 “Hayır, ama ben şimdiye kadar böyle bir şey yapmadım. Bu çirkin işe beni ihtiyacım sürükledi” dedi.

 Kifl:

 “Madem ki sen yapmadığın işi ihtiyacından dolayı yapmak zorundasın, öyleyse git, para da senin olsun” dedi.

 Kifl ayrıca yemin ederek;

“Vallahi bundan sonra ben de bu çirkin işi bir daha yapmam” dedi ve o gece de öldü.

Sabahleyin kapısına şöyle yazılmış olduğu görüldü: 
“Allah Kifl’i mağfiret etti.”

[Tirmizi, Ahmed, İbni Ebi Şeybe, Taberani, Hakim]